به گزارش ایرناپلاس، پرهزینه‌ترین ورزشکار ما در المپیک، نتیجه‌ای جز رتبه آخر پیدا نکرد. احسان حدادی پرتابگر دیسک کشورمان و یکی از مدال‌آوران در تاریخ المپیک، با مصدومیت گام به توکیو گذاشت.
حدادی که همین اواخر و برای چندین ماه در آمریکا اردو داشت، در طول چند سال گذشته نیز بابت آمادگی‌اش هزینه چند صد هزار دلاری صورت گرفت، اما حاصل آن، ایستادن در رده بیست و ششم در بین ۳۲ پرتابگر بود و جالب این‌که پس از حذف گفت: «ناراحت نیستم. من به احترام المپیک به توکیو آمدم.» بله پیش از این هم او به احترام المپیک، به سفرهای اختصاصی آلمان، آفریقای جنوبی و آمریکا رفت؛ فدراسیون دوومیدانی فقط در سه سال اخیر برای احسان حدادی حدود ۷۰۴ هزار دلار هزینه کرده و این یعنی در خوشبینانه‌ترین حالت، بیش از ۱۵ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان برای اردوهای خارج از کشور او هزینه شده است.
حدادی بارها کمیته المپیک و وزارت ورزش و جوانان را برای تامین همه هزینه‌های سفرش به آمریکا زیر فشار گذاشته بود تا کنار مربی‌اش مک ویلکینز با آرامش تمرین کند. مردادماه سال گذشته در حالی که فدراسیون پزشکی ورزشی ایران به صراحت مخالفت خود را برای سفر پرهزینه‌اش به آلمان اعلام کرده بود، او برای درمان خار پاشنه پا در آلمان از وزارت ورزش و فدراسیون دوومیدانی درخواست ۲۵۰ هزار دلار هزینه مازاد داشت. عملی که در ایران هزینه‌اش میانگینی بین ۵ تا ۱۰ میلیون تومان برآورد می‌شود.
این هزینه‌های سرسام‌آور در حالی صورت گرفت که سروش احمدی ملی‌پوش و قهرمان تکواندو کشورمان هر روز با خودرو شخصی‌اش مسافرکشی می‌کند و یا فرزانه فصیحی، دونده کشورمان که در رقابت‌های المپیک حاضر بود و دنیا به او لقب جگوار داده است، از وام ازدواج تا خودرو همسرش را خرج تامین هزینه‌های تمرین خود می‌کند.
احسان حدادی بعد از المپیک ۲۰۱۲ لندن که مدال نقره کسب کرد، دیگر اثری از نایب قهرمان المپیک نداشت، در المپیک ریو و قهرمانی جهان در انگلیس و قطر نتوانست عملکرد خوبی داشته باشد. او برخلاف آنچه در این سال‌ها از فدراسیون و کمیته ملی المپیک خواسته، در ازای آن، چیزی که انتظار می‌رفت را ارائه نداده و به‌دلیل رفتارهایش، محبوبیت خود را به کلی از دست داد.
از اردوهای طولانی در آمریکا و اروپا و درمان خار پاشنه و ... از احسان حدادی چهره‌ای ساخت که صدای جامعه دوومیدانی و حتی مردم عادی را هم درآورد. در اوج شرایط بد اقتصادی، ادامه تمریتانش را به درمان خار پاشنه در آلمان گره زد و پس از آن هم اردوی آمریکا را در پیش گرفت؛ در حالی که شرایط خوبی برای المپیک نداشت و خودش بهتر از هرکسی می‌دانست نمی‌تواند نماینده شایسته‌ای برای ایران در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا باشد.
حدادی این روزها در ۳۷ سالگی به سر می‌برد و دیگر آن انرژی و توان جوانی را ندارد و با مصدومیت‌هایی که برایش به وجود آمده، بهترین راه برای او چیزی جز خداحافظی نمی‌تواند باشد.
هاشم صیامی رئیس فدراسیون دوومیدانی با تأکید بر این‌که ظرفیت کنونی دوومیدانی کشورمان همان چیزی بود حدادی، تفتیان و فصیحی در المپیک ۲۰۲۰ توکیو به نمایش گذاشته‌اند، گفت: «شخصاً دوست داشتم شرایط بهتر از این رقم می‌خورد. من از زمانی که مسئولیت فدراسیون را در دست گرفتم حدادی و تفتیان با مربیانی کار می‌کردند که قبل از حضورم قرارداد داشتند. ضمن این‌که این دو ورزشکار دو سال قبل سهمیه گرفته بودند و ما در فاصله چند ماه تا المپیک ملزم بودیم بهترین شرایط تمرینی را برای‌شان فراهم کنیم.
بر همین اساس نیز حدادی در آمریکا و جزیره کیش و تفتیان در فرانسه و تهران تمرین کردند. فدراسیون چیزی برای موفقیت این ورزشکاران کم نگذاشت و البته کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش نیز در کنارمان بودند و از فدراسیون حمایت کردند. اسپانسرمان نیز کمک زیادی کرد و سهم بزرگی در برگزاری این اردوها داشت.»
غیاثی: من جای حدادی بودم در این مسابقات شرکت نمی‌کردم
تیمور غیاثی دارنده دو مدال طلا و یک مدال نقره بازی‌های آسیایی و دو مدال طلای مسابقات قهرمانی آسیا در پرش ارتفاع، درباره علت ناکامی دوومیدانی ایران در المپیک ۲۰۲۰ توکیو به ایرناپلاس گفت: «متاسفانه دوومیدانی کشورمان همان چیزی که دیدیم است. در واقع باید بگویم ساختار ورزشی ما نه تنها در دوومیدانی، بلکه در والیبال، فوتبال بسکتبال، نابود است. ما ساختار نداریم و باید افراد ورزشی در رأس امور قرار بگیرند؛ مدیریت ورزشی در ورزش کشور حاکم شود. برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت و بلندمدت در نظر داشته باشیم تا بتوانیم مانند کشورهای دیگر موفق باشیم.»
«احسان حدادی کار خود را آغاز کرده و به آنچه که می‌خواسته رسیده و در آخرهای عمر ورزشی خود قرار دارد و نمی‌توان به او خُرده گرفت. برای آنکه افتخارات شخصی خود را کامل کند (حضور در چهار دوره المپیک) و در تاریخ ثبت شود در این دوره شرکت کرد، درست برخلاف بعضی‌ها به‌دلیل آنکه رزومه‌شان خراب نشود در چنین بازی‌هایی شرکت نمی‌کنند. حدادی در سال گذشته چندین بار با آسیب‌دیدگی مواجه شد؛ زانو، خار پاشنه و اخیراً نیز دیسک کمر خود را عمل کرد.»
غیاثی که در دو المپیک ۱۹۷۲ مونیخ و ۱۹۷۶ مونترال شرکت داشت، افزود: «اگر من جای حدادی بودم در این مسابقات شرکت نمی‌کردم اما ایشان آمد و شرکت کرد و نمی‌شود به او خرده گرفت. باید به کمیته المپیک، وزارت ورزش و جوانان و حتی فدراسیون دوومیدانی خرده بگیریم که از کارشناس‌های این رشته دعوت نکردند تا نقطه نظرات آن‌ها بدانند. این روزها صحبت از هزینه‌هایی است که برای احسان حدادی شده و به نظر من باید برای یک قهرمان هزینه شود اما کارشناسانه این هزینه صورت گیرد.»
«این وظیفه رسانه‌هاست که باید از احسان حدادی بپرسند چرا با شرایطی که داشته به رقابت‌های المپیک رفت و این عملکرد ضعیف را از خود برجا گذاشت؟ چون مشخص بود کسی که آسیب‌دیده است، کسی که در دو، سه سال اخیر رکورد خوبی در پرتاب‌هایش از خود برجا نگذاشته و در مسابقات حضور نداشته و حضور در المپیک، دومین مسابقاتی بود که او در دو، سه سال اخیر شرکت می‌کرد بیاید با آبروی خود بازی کند و در گروه خود چهاردهم شود. من به عنوان یک کارشناس و پیشکسوت قدیمی باید چندین احسان حدادی را داشته باشیم تا در آینده دچار چنین مشکلی نشویم و ورزشکارسالاری را مد نکنیم. باید شایسته‌سالاری در ورزش حاکم شود. اما متاسفانه این اتفاق رخ داده و کاری نمی‌توان کرد.»
«امیدوارم شما با تفسیرهای خود به مردم بقبولانید که یک قهرمان ملی که می‌خواهد به قله افتخار برسد خیلی باید روی او هزینه شود؛ البته هزینه‌های کارشناسی شده نه بی‌مهابا! چرا؟ چون آن ورزشکار، جوانی و سلامتی خود را در این راه می‌گذارد و باید آینده او تأمین باشد؛ مانند بسیاری از قهرمان‌های گذشته و حالای ما که وقتی به پایان دوران ورزشی خود می‌رسند کسی دیگر به آن‌ها توجه نمی‌کند و می‌روند کنار خیابان دستفروش می‌شوند. کجای دنیا اینگونه است که یک قهرمان ملی با دستفروشی امرار و معاش کند!؟ درست برخلاف مسئولان ورزش، مردم قدر قهرمان‌های خود را می‌دانند و همیشه آن‌ها را مورد لطف خود قرار می‌دهند.»
نظر شما