به گزارش ایرناپلاس، انتظار می‌رفت در پایان ۶ ماه نخست فعالیت مجلس شورای اسلامی و همزمان با ۱۰ آذر روز مجلس، رئیس قوه مقننه با حضور در میان اهالی رسانه علاوه بر تشریح اولویت‌ها و برنامه‌های سه سال و نیم آینده، حداقل پاسخگوی برخی حاشیه‌ها، رفتارها و عملکرد خود در مقام رئیس یکی از قوای سه‌گانه کشور باشد اما این اتفاق نیفتاد و محمدباقر قالیباف به تنهایی به صداوسیما رفت و در آنجا با هیبت و هیاتی خاص از همه چیز گفت جز آنچه باید!
در چند روزی که از مصاحبه تلویزیونی رئیس مجلس گذشته، واکنش‌ها و نقدهای مهمی از سوی سیاسیون و اهالی رسانه بویژه در فضای مجازی مطرح شد که جای تامل دارد، اما این نوشتار کوتاه قصد دارد با ذکر مواردی، از زاویه‌ای دیگر به رفتارها و رویکردهای رئیس مجلس شورای اسلامی بپردازد؛ باشد که انتقادهای مطروحه از نگاهی دلسوزانه و خیراندیشانه برای نهاد مهم پارلمان در کشورمان تلقی و کارساز شود.
۱. سکوت معنی‌دار
در اتفاقی کم نظیر، رهبری نظام در مدت سه ماه دو بار صراحتا به توهین و پرخاش‌های عده‌ای انگشت‌شمار از همکاران محمدباقر قالیباف پرداختند و آنها را از اتهام پراکنی، توهین و «هتک حرمت» رئیس جمهوری و هیات دولت نهی کردند.
در ۶ ماهی که از فعالیت مجلس یازدهم گذشت در جلسه‌های علنی و غیر علنی، در کمیسیون‌های تخصصی و در شبکه‌های اجتماعی چندین بار بیننده و شنونده ادبیات و لحنی نامناسب در تقابل با دولت و شخص رئیس جمهوری بودیم؛ این رفتار علاوه بر هشدار و عتاب رهبر معظم انقلاب، بارها از سوی فعالان سیاسی حتی از سوی برخی اصولگرایان، نقد شد اما رئیس مجلس هرگز در برار آن سخنی نگفت.
این سکوت، گاه تعبیر به رضایتشان و گاه عدم اهمیت موضوع برای رئیس مجلس شد. همچنین در مواردی چون ماجرای خودروی شاسی‌بلند و وام مسکن نمایندگان، حواشی مربوط به انتخاب رئیس دیوان محاسبات، انتشار خبر اختصاص واکسن آنفولانزا به مجلس نیز واکنش درخور و مناسبی از سوی رئیس مجلس مشاهده نشد و در جایگاه رئیس قوه مقننه هیچگاه در مقام توضیح و تنویر افکار عمومی برنیامد.
از سویی همه می‌دانیم مجلس یازدهم در شرایط اقتصادی خاصی شکل گرفت که کشور با شدیدترین تحریم‌ها و به تعبیر رئیس جمهوری «جنگ و تروریسم اقتصادی» آمریکا مواجه بود؛ از قضا همان معدود نمایندگانی که تندترین و گاه غیرمحترمانه‌ترین نقدها را روانه دولت می‌کردند، بیشترین شعارها و وعده‌های اقتصادی را داده بودند. شخص رئیس مجلس نیز در بیشتر نطق‌ها و اظهارنظرهای خود، بسیار پرحرارت بر حل مشکلات اقتصادی و سامان معیشت مردم تاکید و معمولا قوه مجریه را از گزند انتقادها و کنایه‌های تند و تیز خود محروم نمی‌کرد اما در این ۶ ماه، حرکت قابل توجهی از سوی وی و همفکران‌شان دیده نشد که همراه با پشتوانه یک برنامه منسجم، کارشناسی شده و مبتنی بر ظرفیت‌های موجود کشور باشد.
متاسفانه در این مورد نیز آقای قالیباف نه توضیحی به رسانه‌ها داد و نه پاسخی به انتظارات افکار عمومی و کارشناسان.
۲. رفتارهای نمایشی و انتخاباتی
در این چند ماه آغاز به کار مجلس یازدهم، آنچه بیش از هر چیز به چشم آمد، رفتارهای نمایشی عجیب و به تعبیر بسیاری «انتخاباتی» آقای قالیباف بود؛ یک روز با هزینه‌های میلیاردی و با ابداع اصطلاحی به نام «نظارت میدانی» به سفر استانی رفتنند و مرزهای وظایف نمایندگی و اجرایی را مخدوش کردند و البته از پوشش گسترده رسانه‌ای خاصی نیز بهره‌مند بودند و روزی دیگر در اوج شرایط کرونایی با حضور سرزده در یک بیمارستان، وعده کمک به کادر درمان دادند و بی‌توجه به هشدارهای بهداشتی اصرار داشتند در جلسه سران قوا نیز شرکت کنند؛ نتیجتا هیچ خبری از مصوبه یا قانونی خاص برای مدافعان سلامت نشد جز ابتلای رئیس قوه مقننه به کرونا! در این موارد نیز هرگز از سوی ایشان نه پاسخی شنیدیم نه تلاشی دیدیم برای اقناع افکار عمومی.
در چنین شرایط و با این سابقه از عملکرد ۶ ماه نخست مجلس یازدهم، رئیس قوه به جای حضور در جمع خبرنگاران و اهالی رسانه، ترجیح داد به صورتی کاملا یک طرفه به برنامه تلویزیونی رفته و با همان مجریانی گفت‌وگو کند که پیش از آن با رئیس جمهوری مصاحبه کرده بودند؛ همان هیبتی به خود بگیرد که در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری به خود می‌گرفت؛به همان حاشیه‌ها و ابهاماتی «نپردازد» که در ۶ ماه گذشته «نپرداخته بود» و همان رفتاری را از خود بروز دهد که بار دیگر گمانه کاندیداتوری برای سال ۱۴۰۰ را تقویت کند!
در نظر داشته باشیم که رهبر معظم انقلاب در پیام خردادماه خود به مناسبت افتتاح دور جدید مجلس با تاکید بر دیدگاه امام راحل درباره «در راس امور بودن مجلس»؛ یکی از الزامات در رأس امور بودن را حضور نمایندگان فعال، منظم، پاکدست، امانتدار و دارای شناخت از شرایط و اولویت‌های کشور دانستند و با تأکید بر اینکه «اقتصاد و فرهنگ» در صدر اولویت‌های کشور است، نمایندگان را به مسائلی همچون اولویت دادن به معیشت طبقات ضعیف، اصلاح خطوط اصلی اقتصاد مثل اشتغال و تولید و تورم، رعایت تقوا و انصاف در انجام وظایف نظارتی، موضع‌گیری‌های انقلابی در حوادث مهم و تعامل برادرانه با قوای مجریه و قضائیه توصیه کردند.
با تامل در پیام رهبری معظم انقلاب، پرسش‌هایی که از رئیس مجلس شورای اسلامی مطرح می‌شود، این است که:
_ آیا در ۶ ماه گذشته به اولویت‌های مورد نظر رهبری از «اقتصاد و فرهنگ، رعایت تقوا و انصاف و تعامل برادرانه با دیگر قوا» توجه شده است؟
_ آیا اقدام مهم و موثر برای جلوگیری از اتهام‌پراکنی و تهمت عده‌ای خاص از تریبون پارلمان انجام گرفته است؟
_ آیا تکرار این موارد و عدم واکنش قاطع و صریح رئیس مجلس، شائبه موافقت با آن را تداعی نمی‌کند؟
_ آیا به جای این نطق‌های پرحرارت اقتصادی و انتقادهای بی‌امان به رئیس جمهوری و دولت، بهتر نبود آقای قالیباف به همراهی مرکز پژوهش‌ها و دیگر کارشناسان به تدوین و طرح قوانین و مصوبه‌های مورد نیاز این روزهای کشور پرداخته و دولت را در این وانفسای تحریم و کرونا یاری می‌داد و به تعبیر رهبری به جای تقابل، تعامل برادرانه را در پیش می‌گرفت؟
_ آیا رفتارهای نمایشی و انتخاباتی که در اذهان همگان نقش بسته است، این ذهنیت را ایجاد نخواهد کرد که مجلس و ریاست آن، تنها نقطه پرتاب و نردبانی برای انتخابات ریاست جمهوری است و خدای نکرده فی نفسه ارزشی ندارد؟!
_ آیا این نمایش‌ها و ژست گرفتن‌ها تناسبی با شان و جایگاه قوه مهم و «در راس امور» دارد؟
_ مردمی که در این زمانه با دسترسی به انواع رسانه‌ها و دریافت انواع تحلیل‌ها به خوبی به نیات مسئولان پی می‌برند، آیا تفاوت رفتار نمایشی و تبلیغاتی را با کار صادقانه و مدیریت دلسوزانه متوجه نمی‌شوند؟
_ اگر حرمت و شان مجلس توسط رئیس آن نگاه داشته نشود و در انظار عمومی، نمایش‌های آقای قالیباف تنها به انتخابات ۱۴۰۰ مرتبط دانسته شود، آیا می‌توان از دیگران انتظاری جداگانه داشت و احترام مجلس را آنگونه که در کلام رهبری است پاس داشت؟ آیا انتظار حرمت امامزاده از سوی متولی آن بی‌جاست؟!
* تحلیلگر سیاسی-اجتماعی
نظر شما