ما هنوز مشکلی به نام اساسنامه داریم و از طرفی انتخابات ریاست فدراسیون ما تا درست شدن اساسنامه ملغی شده و بیش از چهار ماه است که مهدی تاج، چهار ماه مانده به پایان دوره چهارساله‌اش، به دلیل عارضه قلبی استعفا کرده است. اما در چنین شرایطی چه کسی یا چه کسانی در این فدراسیون تصمیم می‌گیرند؟!
با توجه به شکوفایی اقتصادی فوتبال در کشورهای منطقه، پیشنهاد برگزاری جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۷ در ایران، قابل توجه است؛ زیرا ۴۶ سال پیش با میزبانی بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴، زیرساخت‌های ورزش را جابه‌جا کرده و برای اولین بار این رقابت‌ها را به غرب آسیا آوردیم، اما بپذیریم در این چند دهه واقعاً نمی‌دانستیم کجا ایستاده‌ایم و حتی برنامه مشخصی هم برای میزبانی چنین رویدادهایی نداشتیم! بدون تردید، این اخبار برای اهالی فوتبال که به‌عنوان بخشی از هویت ملی و نشانی از توسعه و اعتبار سرزمین خود، این مسائل را دنبال می‌کنند، نشان از رکود ورزش و در رأس آن، فوتبال ما در این سال‌هاست.
افرادی که هنوز هویتشان بر ما روشن نیست، با اعلام آمادگی رسمی به کنفدراسیون فوتبال آسیا، در آستانه ۱۰۰ سالگی فوتبال ایران به دنبال چه هدفی هستند؟ برگزاری چنین رویداد بزرگی، نیازمند تهیه زیرساخت‌های پر هزینه‌ای خواهد بود که در این شرایط امکان‌پذیر نیست و رسیدن به چنین وضعیتی، سال‌ها زمان می‌خواهد. همزمان با شکایت‌های متعدد خارجی‌ها و پرداخت غرامت‌های سنگین، برای فدراسیون بدون رئیس که حتی رقابت‌های لیگ نوزدهم خود را هم بدون استانداردسازی آغاز کرده و برای پرداخت دستمزد کارمندانش هم مشکل دارد، درخواست رسمی دادن به کنفدراسیون آسیا برای برگزاری جام ملت‌های آسیا در حد یک شوخی است!
عدم پذیرش کارت‌های اعتباری، فقدان تأسیسات ورزشی، فساد گسترده و نهادینه شده در ورزش که خیلی به آن پرداخته شده و هنوز پاسخی برای آن پیدا نشده است، امکان میزبانی رویدادهای بین‌المللی را برای ورزش کشورمان به‌خصوص فوتبال غیرممکن می‌سازد. فوتبال ایران حتی برای بازی‌های داخلی خود در ترمیم ورزشگاه‌ها، شماره‌گذاری صندلی‌ها، نصب دوربین مداربسته، شناسایی متخلفان روی سکوها، فروش بلیت الکترونیکی و نصب گیت‌های الکترونیکی با مشکل مواجه است. آیا در چنین شرایطی، درخواست میزبانی جام ملت‌های آسیا اقدامی عجیب محسوب نمی‌شود؟ آیا باید این پیشنهاد را که معلوم نیست چه کسی یا اشخاصی داده‌اند، جدی گرفت؟!
برای میزبانی این رویداد که با حضور ۲۴ تیم برگزار می‌شود، دست کم نیازمند ۱۰ ورزشگاه مدرن طبق استانداردهای جهانی هستیم. از طرفی، برای همه تیم‌های حاضر در این پیکارها نیز باید اردوگاه استاندارد تمرینی مهیا شود. در حالی که چنین امکاناتی در کشورمان موجود نیست و حتی اکثر باشگاه‌های ما برای تمرینات پیش فصل خود به خارج از کشور سفر می‌کنند. در طول سال‌هایی که لیگ برتر راه‌اندازی شده، هرگز نتوانسته‌ایم باشگاه‌های خود را به استاندارهای مورد نظر AFC برسانیم. بهترین ورزشگاه ما دچار فرسودگی است، اما حتی در صورت برخورداری از بهترین امکانات ورزشی نیز تحریم‌های جهانی، فعالیت شرکای تجاری مسابقات را در کشورمان غیرممکن می‌سازد!
به همین دلیل بود که AFC در سال ۱۳۹۳ میزبانی جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ را که قرار بود در کشور ما برگزار شود، به کشور امارات داد تا آنها در فاصله چهار سال مهیای این رقابت‌ها شوند. اکنون با توجه به وضعیت اقتصادی کشور و تحریم‌های موجود، چند سال زمان می‌برد تا ما به این مرحله برسیم؟! با وجود ساختن ورزشگاه‌هایی مانند: امام رضا (ع)، شهدای فولاد، نقش‌جهان و ... هنوز هم تا چنین استانداردی فاصله داریم. با توجه به این مسائل، امید بستن به یک میزبانی در رویدادی مانند بازی‌های جام ملت‌های آسیا تا ۱۰ سال آینده هم منتفی است و باید به سال‌های دورتر امیدوار باشیم!