۳۷۹ روز -معادل ۱ سال و ۱۴ روز- گذشت و مدافعان پرسپولیس در بازی با الدحیل خاطره تلخ دیدار ایران با ژاپن را دوباره تکرار کردند. در دقیقه ۵ دیدار الدحیل با پرسپولیس در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا همان اتفاقی رخ داد که در دقیقه ۵۶ دیدار ایران با ژاپن در مرحله نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ افتاده بود.
بازیکنان پرسپولیس -محمد نادری، محمدحسین کنعانی‌زادگان و شجاع خلیل‌زاده- بازی را رها کردند و به داور معترض می‌شوند و خیلی راحت پرسپولیس گل می‌خورد، درست مثل همان صحنه دیدار با ژاپن که روی حمله ژاپنی‌ها و به زمین افتادن مهاجم ژاپن، مدافعان ایران - رامین رضائیان، مرتضی پورعلی‌گنجی، احسان حاج‌صفی، محمدحسین کنعانی‌زادگان و امید ابراهیمی- بدون این‌که داور سوتی زده باشد در حال اعتراض بودند که تاکومی مینامینو از این غفلت استفاده کرد و به سرعت با سانتر توپ، یویا اوساکو را صاحب توپ کرد و ضربه سر این بازیکن به راحتی هرچه تمام‌تر درون دروازه ایران قرار گرفت.
ارسال بازیکن الدحیل از سمت راست زمین پرسپولیس در محوطه جریمه به ماریو مانژوکیچ رسید و او هم با یک ضربه سر بالاتر از محمد نادری توپ را پاس داد که مدافعان پرسپولیس در حرکتی عجیب و به تصور این‌که توپ به اوت رفته بازی را رها کردند! اما معز علی با تعقیب توپ آن را روی سر مانژکیچ فرستاد و او هم در حضور شجاع خلیل‌زاده و محمد نادری که تنها نظاره‌گر بودند، توپ را تبدیل به گل اول الدحیل کرد. آنچه عجیب بود بازیکنان بازی را رها کردند و به داور معترض می‌شوند و خیلی راحت پرسپولیس گل می‌خورد؛ دقیقاً مثل صحنه بازی ایران و ژاپن و انگار قرار نیست بازیکنان ما حرفه‌ای فکر کنند.
ریشه این اعتراض‌ها از کجا آب می‌خورد؟ بدون تردید از لیگ برتر و تا زمانی که با اعتراض بازیکنان به داوران برخورد جدی و قاطعی نمی‌شود و کمیته انضباطی و کمیته داوری با اعتراض بازیکنان مماشات می‌کنند و یا به نوعی و به خاطر سفارشها نادیده می‌گیرند، در میادین بین‌المللی شاهد چنین رفتارهایی از بازیکنان کشور می‌شویم که بازیکن به جای انجام بازی خود، به داور معترض می‌شود! این اتفاق در جام ملت‌ها رخ داد و در لیگ قهرمانان آسیا هم ادامه یافت تا باز هم با رفتار ناشیانه و غیرحرفه‌ای بازیکنان در اعتراض به قضاوت داور، چه درست چه غلط یک شکست تلخ دیگر برای فوتبال ما رقم خورد.
یکی از دلایل این اتفاق را باید به حساب عدم مدیریت فضای روانی حاکم بر بازیکنان دانست که به‌رغم شایستگی فنی، در لحظه‌ای که باید با سماجت بازی را دنبال کنند، دسته جمعی به داور اعتراض می‌کنند و این فرصتی می‌شود تا ژاپنی‌ها و سپس قطری‌ها به آسان‌ترین شکل ممکن دروازه بهترین خط دفاعی ما را باز کنند. اعتراض و حمله به سوی داور و رها کردن بازی، دلیلی جز رفتارهای غیرحرفه‌ای نیست! از این اتفاقات در لیگ برتر ما زیاد دیده شده و هیچ‌گاه تمام هم نمی‌شود. چرا بازیکنان ما پرخاشگر شده‌اند؟ در طول بازی بازیکن اشتباه نمی‌کند؟ مربی چطور؟ آیا کسی به آنها به هنگام بازی حمله‌ور می‌شود؟!
اما اگر داوری یک سوت اشتباه بزند، آماج حملات بازیکنان، کادر فنی و حتی نیمکت‌نشین‌ها قرار می‌گیرد. صحنه‌ای که مسعود شجاعی به عنوان یک بازیکن کاملاً حرفه‌ای در دیدار تراکتور با گل گهر سیرجان رقم زد و به دلیل سرشاخ شدن با کمک داور، از بازی اخراج شد را به خاطر بیاورید. امثال شجاعی‌ها، شجاع خلیل‌زاده‌ها و کنعانی‌زادگان‌ها در فوتبال ما به وفور دیده می‌شوند و هرگز از سوی مدیران باشگاه‌ها و حتی مربیان‌شان کنترل نمی‌شوند. بدون تردید فوتبال ما با بازیکنانی که با فرهنگی غلط بزرگ شده‌اند و هیچ‌گاه اصلاح نشده‌اند، به جایی نخواهد رسید، آیا این رفتارهای تهاجمی در بطن فوتبال ما نهادینه شده و باید در بازی‌های بین‌المللی نقره داغ شویم؟